Urodził się 10 listopada 1920 r. w Warszawie, rodzicami jego byli Jerzy i Anna. Przed wybuchem II wojny światowej był przybocznym 42 Warszawskiej Lotniczej Drużyny Harcerzy im. Franciszka Żwirki i Stanisława Wigury, która działała przy Gimnazjum i Liceum im. Tadeusza Reytana.
W konspiracji działał w Szarych Szeregach. Z uczniów Gimnazjum im. Tadeusza Rejtana oraz robotników pracujących w Zakładach „Bruhnwerke” zorganizował drużynę harcerską, z którą wszedł w skład utworzonych jesienią 1942 roku Warszawskich Grup Szturmowych. Będąc drużynowym 3 drużyny „Sad 300” w hufcu „Sad” („Południe” – „Pd”) brał udział w wielu akcjach Małego Sabotażu „Wawer”. Uczestniczył też w wielu akcjach bojowych m. in.:
- Akcja „Bracka”, opróżnianie mieszkania przy ul. Brackiej 23 ze znajdujących się tam materiałów konspiracyjnych (2 lutego 1943 r.)
- Akcja „Meksyk II – Akcja pod Arsenałem (sekcja sten II), odbicie Janka Bytnara „Rudego” oraz pozostałych więźniów wiezionych z al. Szucha na Pawiak (26 marca 1943 r.)
- Akcja „Celestynów”, odbicie 49 więźniów przewożonych z Majdanka do Oświęcimia (19/20 maja 1943 r.)
- Akcja „Sieczychy”, likwidacja strażnicy granicznej (20 sierpnia 1943 r., dowódca jednej z grup atakujących)
- Akcja „Wilanów”, atak na posterunek żandarmerii niemieckiej i policji granatowej na szosie powsińskiej (26/27 września 1943 r.)
- Akcja „Tłuszcz-Urle”, wykolejenie i ostrzelanie pociągu pośpiesznego; (27/28 kwietnia 1944 r.)
Po utworzeniu we wrześniu 1943 roku Batalionu „Zośka” został mianowany dowódcą II plutonu „Alek” 2 kompanii „Rudy”. Ukończył turnus Szkoły Rezerwy Piechoty „Agricola”, uczestniczył w kursie instruktorskim „Szkoła za Lasem” oraz w szkoleniu wojskowym w „Bazie Leśnej” pod Wyszkowem.
W Powstaniu Warszawskim razem ze swoim plutonem walczył na Woli. Uczestniczył m. in. w: zdobyciu przy ul. Okopowej czołgu „Panther” oraz w ataku na „Gęsiówkę”. Brał również udział w wzięciu do niewoli zastępcy dowódcy obozu przy ul. Gęsiej. Zginął 8 sierpnia 1944 roku w pobliżu ul. Młynarskiej, podczas obrony Cmentarza Ewangelickiego. Jego ciała nie odnaleziono. Został upamiętniony na Mogile Symbolicznej w Kwaterze Batalionu na Wojskowych Powązkach.
Został odznaczony Krzyżem Virtuti Militari V klasy oraz dwukrotnie Krzyżem Walecznych.
Wspomnienia Juliusza Bogdana Deczkowskiego „Laudańskiego” (Pamiętniki Żołnierzy Baonu AK „Zośka” tom I Wola, s. 172):
„Kołczan znowu imponuje mi swoim opanowaniem i dowodzeniem. Nie jest to już Kołczan spod Arsenału, Sieczych czy Wilanowa, kiedy to uniesiony szałem bitewnym pędził na wroga zawsze pierwszy przed oddziałem.
Kołczan nie kłania się przelatującym kulom, jak to ja lub większość moich kolegów nieraz odruchowo czynimy, lecz uważnie spogląda na drużyny, stanowiska karabinów maszynowych, daje krótki rozkaz drużynowym, którzy natychmiast je wykonują. Ulubionym zajęciem Kołczana jest wyszukiwanie dogodnych stanowisk strzeleckich. Gdy zauważa Niemca, nie chwyta za karabin ani nie strzela z pistoletu, tylko wola najbliżej stojącego harcerza i, pokazują mu cel, mówi:
- No, pokaż, co potrafisz”