Elżbieta Dziębowska „Dewajtis” strz. , łączniczka, odznaczona 2xKW
Urodziła się 16 kwietnia 1929 r. w Warszawie. Była córką Feliksa (oficera zawodowego WP – zginął w czasie Wojny Obronnej we wrześniu 1939 r.) oraz Julii z domu Gradowskiej. Przed wojną uczęszczała do szkoły powszechnej. W 1942 została przyjęta do drugiej klasy miejskiego Gimnazjum Żeńskiego im. Jana Kochanowskiego w Warszawie, które podczas okupacji nosiło nazwę II Miejskiego Żeńskiego Gimnazjum Krawiecko-Bieliźniarskiego.
Jednocześnie, pod pseudonimem „Dewajtis”, od 1942 r. służyła w Szarych Szeregach. Rok później została żołnierzem oddziału „Agat”, następnie oddziału „Pegaz”, przeformowanego w Batalion „Parasol”. Wchodziła w skład komórki wywiadowczej dowodzonej przez chor. Aleksandra Kunickiego „Rayskiego”. Brała udział w wielu akcjach oddziału, m.in. w likwidacji Franza Kutschery. Odpowiadała za obserwację i sygnalizację. Była najmłodszą uczestniczką akcji: miała wtedy 14 lat.
Podczas Powstania Warszawskiego „Dewajtis” służyła w 2 kompanii Batalionu „Parasol”. W pierwszych dniach sierpnia oddelegowana do służby sztabowej jako łączniczka płk. Jana Mazurkiewicza ps. „Radosław”. Przeszła ze Zgrupowaniem szlak bojowy obejmujący Wolę, Stare Miasto, Śródmieście, Powiśle Czerniakowskie. Na Starym Mieście została ranna. Po upadku Czerniakowa dostała się w ręce niemieckie. Nierozpoznana, jako cywil, przeszła przez obóz Dulag 121 w Pruszkowie.
W 1957 r. ukończyła studia muzykologiczne na Uniwersytecie Warszawskim, a w 1966 r. obroniła doktorat w Instytucie Sztuki PAN. Następnie wykładała muzykologię na UW. W latach 1970 – 1989 była pracownicą naukową na Uniwersytecie Jagiellońskim, a w latach 1973 – 1983 wykładała na Akademii Muzycznej w Krakowie. Od 1977 r. zamieszkiwała w Jurgowie na Podhalu.
Zmarła 4 kwietnia 2016 r. Jest pochowana na Cmentarzu Wolskim w Warszawie.
Była odznaczona m.in. Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski i dwukrotnie Krzyżem Walecznych.