Zofia Krassowska „Zosia Duża” sanit. phm, odznaczona dwukrotnie KW – urodzona 26 lutego 1921 roku w Warszawie, córka Witolda (inżyniera technologa, aresztowanego 26 stycznia 1944 r. i w lutym tego roku zamordowanego na Pawiaku) i Anny z domu Dubino-Kniażyckiej. W 1938 r. ukończyła Prywatne Żeńskie Gimnazjum i Liceum Jadwigi Kowalczykówny i Jadwigi Jawurkówny, uzyskując świadectwo dojrzałości. Była bliską przyjaciółką Wandy Iwanowskiej, późniejszej żony Stanisława Leopolda („Rafała”), kierownika PET-u. Do PET-u należała od zimy 1939 r. Jesienią 1939 r. opiekowała się rannymi żołnierzami w Szpitalu Ujazdowskim.
W czasie okupacji w 1942 r. ukończyła Szkołę Położnych i rozpoczęła studia medyczne na tajnym Uniwersytecie Warszawskim. W konspiracji jako sanitariuszka w Grupach Szturmowych Szarych Szeregów. Była organizatorką kobiecych służb pomocniczych, w tym szkolenia sanitarnego, a następnie wojskowego. Od czerwca 1943 r., po utworzeniu „Roli” (kryptonim służby sanitarnej Kierownictwa Dywersji KG AK), wchodziła w skład jej kierownictwa. Była odpowiedzialna za szkolenie sanitarne dziewcząt w batalionie „Zośka” oraz organizację zaplecza sanitarnego akcji bojowych, zapewnienie bezpieczeństwa i pomocy rannym. Pasja lekarska w połączeniu z wielkim poczuciem obowiązku i zdolnościami organizacyjnymi oraz umiejętność przyciągania ludzi zjednywały jej podwładnych i przełożonych. W maju 1944 r. ukończyła II turnus Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty „Agricola”, klasę dla dziewcząt, a w czerwcu tego roku odbyła przeszkolenie wojskowe w „Bazie Leśnej” pod Wyszkowem. Brała udział w akcji „Polowanie” oraz uczestniczyła w wykradaniu rannych ze szpitala Przemienienia Pańskiego po zamachu na Kutscherę.
Przed Powstaniem Warszawskim została dowódcą plutonu żeńskiego „Oleńka” w batalionie „Zośka”. W czasie Powstania Warszawskiego pełniła funkcję szeregowej sanitariuszki w II plutonie „Alek” 2 kompanii „Rudy” batalionu „Zośka”. Ciężko ranna w brzuch w czasie zdobywania „Gęsiówki” 5 sierpnia 1944 r. Spod ostrzału została wyniesiona przez Andrzeja Romockiego „Morro”. Przewieziona do szpitala Wolskiego przy ul. Płockiej, zmarła następnego dnia.
Pochowana na Cmentarzu Powązkowskim Cywilnym (kwatera „za 332”). Upamiętniona na Mogile Symbolicznej w Kwaterze Batalionu “Zośka” na Cmentarzu Wojskowym w Warszawie.