Henryk Dąbrowski „Alfred” ppor. odznaczony KW
Urodzony 13 marca 1920 roku w Warszawie, syn Michała i Zofii, rolników z okolic Warki, którzy po odzyskaniu przez Polskę niepodległości przenieśli się do Warszawy. W czasie okupacji, uczęszczał do średniej szkoły budowlanej, którą ukończył w 1943 r.
W konspiracji w Szarych Szeregach, od czerwca 1941 r. w hufcu „Wola” (WL). W styczniu 1943 r. ukończył Zastępczy Kurs Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty ZWZ–AK (II turnus), otrzymując stopień kpr. pchor.
Po utworzeniu Batalionu „Zośka” (1 września 1943 r.) pełnił czasowo funkcję dowódcy 1. drużyny w III. plutonie „Ryszard” 2. kompanii „Rudy”. Był energiczny i opanowany w trudnych i niebezpiecznych sytuacjach. Brał udział w akcjach odbioru i konwojowania broni ze zrzutów alianckich. Uczestniczył w akcji zbrojnej „Wilanów”, jako ochrona dowódcy akcji. W lipcu 1944 r. odbył szkolenie wojskowe w „Bazie Leśnej” pod Wyszkowem.
W Powstaniu Warszawskim brał udział w walkach na Woli i Starym Mieście w składzie I plutonu „Howerli” (Stanisław Kozicki) 3. kompanii („Giewonta”). Ranny w nogi 11 sierpnia 1944 r. w czasie walk na gruzach Getta, odznaczony Krzyżem Walecznych i awansowany do stopnia sierż. pchor. Po kilku dniach pobytu w szpitalu wrócił do oddziału. 22 sierpnia 1944 r. prowadził drużynę przez boisko „Polonii” w próbie przebicia na Dworzec Gdański. Został ponownie ranny i zginął, nie mając drogi odwrotu.
Upamiętniony na Mogile Symbolicznej na kwaterze Batalionu „Zośka” na Powązkach Wojskowych (A20) .