Zofia Krassowska „Zosia Duża” – sanitariuszka, pchor., phm., odznaczona dwukrotnie KW.
Urodzona 26 lutego 1921 r. w Warszawie, córka Witolda (inżyniera technologa, aresztowanego 26 stycznia 1944 r. i w lutym tego roku zamordowanego na Pawiaku) i Anny z domu Dubino-Kniażyckiej. W 1938 r. ukończyła Prywatne Żeńskie Gimnazjum i Liceum Jadwigi Kowalczykówny i Jadwigi Jawurkówny, uzyskując świadectwo dojrzałości.
Była bliską przyjaciółką Wandy Iwanowskiej, późniejszej żony Stanisława Leopolda „Rafała”, założyciela i ideologa PET-u. Do tej organizacji samokształceniowej należała od zimy 1939 r. Jeszcze jesienią tego roku opiekowała się rannymi żołnierzami w Szpitalu Ujazdowskim.
W czasie okupacji w 1942 r. ukończyła Szkołę Położnych i rozpoczęła studia medyczne na tajnym Uniwersytecie Warszawskim. W konspiracji jako sanitariuszka w Grupach Szturmowych Szarych Szeregów. Była organizatorką kobiecych służb pomocniczych, w tym szkolenia sanitarnego, a następnie wojskowego. Od czerwca 1943 roku, po utworzeniu „Roli” (kryptonim służby sanitarnej Kierownictwa Dywersji KG AK), wchodziła w skład jej kierownictwa. Była łączniczką pomiędzy sanitariatem Kedywu KG AK (“Rola-90″ – “Rola-81″), a jego oddziałami dyspozycyjnymi. Od jesieni 1943 roku współorganizowała i była odpowiedzialna za szkolenie sanitarne dziewcząt w batalionie „Zośka” i oddziale “Agat” – “Pegaz”, oraz organizację zaplecza sanitarnego akcji bojowych, zapewnienie bezpieczeństwa i pomocy rannym. Brała udział w akcji „Polowanie” oraz uczestniczyła w wykradaniu ze szpitala Przemienienia Pańskiego żołnierzy “Pegaza” rannych w akcji “Kutschera” rannych po zamachu na Kutscherę. Transportowała do Szpitala Wolskiego ciężko rannego “Lota” (Bronisław Pietraszewicz), dowodzącego akcją.
Pasja lekarska w połączeniu z wielkim poczuciem obowiązku i zdolnościami organizacyjnymi oraz umiejętność przyciągania ludzi zjednywały jej podwładnych i przełożonych. W lutym 1944 r. po aresztowaniu Aleksandry Grzeszczak, została dowódcą plutonu żeńskiego „Oleńka” w Batalionie „Zośka”. W maju 1944 roku ukończyła II turnus Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty „Agricola”, klasę dla dziewcząt, a w czerwcu tego roku odbyła przeszkolenie wojskowe w „Bazie Leśnej” pod Wyszkowem.
W czasie Powstania Warszawskiego pełniła funkcję szeregowej sanitariuszki w II plutonie „Alek” 2 kompanii „Rudy” batalionu „Zośka”. Ciężko ranna w czasie zdobywania „Gęsiówki” 5 sierpnia 1944 r., została przewieziona do szpitala Wolskiego przy ul. Płockiej, zmarła nazajutrz.
Pochowana w grobie rodzinnym na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera „za 332”).