Irena Kołodziejska „Irena” łączniczka i sanitariuszka, odznaczona dwukrotnie KW
Urodzona 1 maja 1921 roku w Warszawie, córka Czesława, cukiernika w firmie „J. Wróblewski”, i Marii. Wiosną 1939 r. uzyskała tzw. „małą maturę” w Państwowym Gimnazjum i Liceum Żeńskim im. Narcyzy Żmichowskiej. Świadectwo dojrzałości otrzymała w czasie okupacji na tajnych kompletach w 1941 r.
W konspiracji od 1942 r., czynna w Grupach Szturmowych Szarych Szeregów. Była łączniczką dowódcy 1 kompanii „Felek” Sławomira Macieja Bittnera („Maćka”) i sekcyjną dziewcząt tej kompanii. Równocześnie studiowała medycynę w Prywatnej Szkole Zawodowej dla Pomocniczego Personelu Sanitarnego doktora Jana Zaorskiego (tzw. Szkole Zaorskiego), będącej tajnym wydziałem Uniwersytetu Warszawskiego. Jako sanitariuszka brała udział w akcji bojowej „Sieczychy”. W maju 1944 r. ukończyła II turnus Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty „Agricola”, klasę dla dziewcząt. W lipcu tego roku przeszła szkolenie wojskowe w „Bazie Leśnej” pod Wyszkowem.
W mieszkaniu jej rodziców przy ul. Mokotowskiej 57 był lokal kontaktowy dowódcy batalionu oraz stacja nadawczo-odbiorcza. Jej ojciec, aresztowany 20 stycznia 1944 r. w lokalu konspiracyjnym przy ul. Wilczej 37, jako zakładnik został publicznie rozstrzelany 28 stycznia 1944 r. w Alejach Jerozolimskich (obecny fragment muru przy hotelu „Novotel”).
W Powstaniu Warszawskim sanitariuszka III plutonu „Felek” 2 kompanii „Rudy” batalionu „Zośka”. W czasie walk na Woli 11 sierpnia 1944 r. odcięta w rejonie szkoły przy ul. Okopowej, wraz z grupą żołnierzy i łączniczek III plutonu „Felek” przedostała się do placówek Armii Krajowej w Kampinosie. Stąd przez Żoliborz i dalej kanałami dotarła 23 sierpnia na Stare Miasto, gdzie brała udział w dalszych walkach Batalionu.
Poległa 31 sierpnia 1944 r. w rejonie ul. Bielańskiej podczas przebijania się oddziałów powstańczych do Śródmieścia. Jej ciała nie odnaleziono. Upamiętniona na Mogile Symbolicznej w Kwaterze Batalionu “Zośka” na Cmentarzu Wojskowym w Warszawie.