Grażyna Zasacka „Grażyna” urodzona 2 lutego 1922 roku w Warszawie. Była córką Ludomira i Bogny z domu Majewska.
Do konspiracji wprowadzona przez kuzyna. W mieszkaniu jej rodziców przy ulicy 6 Sierpnia odbywały się zbiórki i odprawy Organizacji Harcerek. Pod koniec czerwca i w lipcu 1944 roku brała udział w konspiracyjnym szkoleniu wojskowym „Par II”, które odbyło się w Puszczy Białej w rejonie Wyszkowa.
W Powstaniu Warszawskim w Batalionie „Zośka”, początkowo służyła w plutonie żeńskim „Oleńka”, potem w plutonie „Felek” 2. kompanii „Rudy” jako łączniczka. Przeszła cały szlak bojowy Baonu. Na Woli wraz z pięcioma żołnierzami i dwoma łączniczkami-sanitariuszkami plutonu „Felek” okrążeni przez Niemców, nie mając żadnej szansy na walkę, ani na ucieczkę, zdecydowali się ukryć w śmieciarce na dziedzińcu ZOM przy ul. Okopowej. W ukryciu przeczekali dwa dni i dwie noce. Następnie pod dowództwem ppor. Andrzeja Samsonowicza ps.„Xiąże” przedostała się cmentarzami na wyludnioną Wolę, dalej przez Laski do Kampinosu, a później na Żoliborz i stamtąd kanałami na Starówkę, dołączając do macierzystego batalionu „Zośka”.
31 sierpnia 1944 r. wraz z kilkudziesięcioosobową grupą żołnierzy przedostała się ze Starego Miasta górą przez Ogród Saski do Śródmieścia. 23 września 1944 r. na Czerniakowie została wzięta do niewoli i skierowana na Wolę do kościoła św. Wojciecha. Tam najprawdopodobniej 24 września w grupie sześciu łączniczek i sanitariuszek została zamordowana. Ciała nigdy nie odnaleziono.
Upamiętniona na Mogile Symbolicznej w Kwaterze Batalionu „Zośka”.
Odznaczona Krzyżem Walecznych.