Bronisław Pietraszewicz „Lot”, „Bronek” ppor., odznaczony VM V kl. i KW
Urodzony 16 marca 1922 roku w Duniłowicach, syn Włodzimierza, inżyniera metalurga, i Wandy z domu Ratomskiej. Starszy brat Heleny, łączniczki „Wrony”, z I plutonu 1 kompanii batalionu „Parasol”, uczestniczki Powstania Warszawskiego, po wojnie magistra sztuki. Uczył się w Miejskim Gimnazjum i Liceum im. gen. Józefa Sowińskiego w Warszawie.
We wrześniu 1939 r., jako członek kompanii Przysposobienia Wojskowego, wymaszerował z Warszawy do Brześcia nad Bugiem, by powrócić po miesiącu. Doznane w czasie tej wędrówki przeżycia z pierwszego okresu wojny były dla niego dramatyczną lekcją życiową. Stał się dojrzały, pomagał w utrzymaniu rodziny, kontynuował naukę. Po zdaniu matury na tajnych kompletach w 1940 r. studiował na Wydziale Mechanicznym Państwowej Szkoły Budowy Maszyn (dawna Państwowa Wyższa Szkoła Budowy Maszyn i Elektrotechniki im. H. Wawelberga i S. Rotwanda). Jednocześnie był jednym z pierwszych i najaktywniejszych członków kręgu żoliborskiego PET-u, organizacji młodzieżowej o charakterze samokształceniowo-wychowawczym. Choć przymioty będące celem wychowania harcerskiego miał w pełni rozwinięte, do harcerstwa przed wejściem PET-u do Szarych Szeregów nie należał. Spokojny, zrównoważony, nadzwyczaj prawy, wyrozumiały i życzliwy dla ludzi, był typem intelektualisty. Solidność w podejściu do wszystkiego co robił była powodem, dla którego cieszył się głębokim zaufaniem swoich przełożonych i kolegów.
Przed włączeniem PET-u do Szarych Szeregów jesienią 1942 roku (drużyna CR-500, Hufiec Centrum) angażował się w akcjach Organizacji Małego Sabotażu „Wawer”, której program bardzo go pociągał. Następnie uczestniczył w Wielkiej Dywersji. 3 maja 1943 r. brał udział w akcji megafonowej na pl. Wilsona. Był uczestnikiem akcji zbrojnych: „Bracka”, „Celestynów” i „Sól”. Z chwilą utworzenia w sierpniu 1943 r. oddziału specjalnego Kedywu KG AK – kompanii „Agat” – zastępca dowódcy, a od listopada tego roku dowódca I plutonu liniowego kompanii „Agat”. W ramach akcji „Główki” 7 września 1943 r. uczestniczył w wykonaniu wyroku na jednym z największych oprawców z Pawiaka – Franzu Bürklu – na rogu ul. Litewskiej i ul. Marszałkowskiej. Za tę akcję awansowany do stopnia kaprala. Jesienią tego roku pełnił funkcję instruktora strzelania w czasie szkolenia wojskowego III plutonu “Agatu” w rejonie Dębów Wielkich nad Mienią. Również w tym miesiącu przydzielony do kursu C na II turnus Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty „Agricola”. Dwukrotnie w czasie kontroli ulicznych i legitymowania wyrwał się z rąk gestapo.
Był dowódcą i pierwszym wykonawcą w jednej z najgłośniejszych akcji w okupowanej Warszawie, wykonania wyroku na dowódcy SS i Policji na dystrykt warszawski – generale Franzu Kutscherze, przeprowadzonej przez oddział specjalny noszący już wówczas kryptonim „Pegaz”. Plan akcji opracował nader precyzyjnie, co w powiązaniu z momentem zaskoczenia stwarzało przesłanki do jej pomyślnej realizacji. Ciężko ranny w akcji, przeprowadzonej 1 lutego 1944 r. w Alejach Ujazdowskich, zmarł na skutek odniesionych ran postrzałowych w brzuch 4 lutego 1944 r. w Szpitalu Wolskim przy ul. Płockiej.
Rozkazem dowódcy AK Nr 267 B.P. z 25 marca 1944 r. odznaczony pośmiertnie Orderem Krzyża Virtuti Militari V klasy oraz mianowany podporucznikiem czasu wojny.
Pochowany w Kwaterze Batalionu AK “Zośka” na Cmentarzu Wojskowym w Warszawie (A20-6-19).