Wojciech Omyła „Wojtek” sierżant, odznaczony KW, urodził się 6 stycznia 1924 roku w Warszawie, syn Antoniego, zawodowego wojskowego, i Zofii. Z racji pełnienia służby wojskowej przez ojca w Centrum Wyszkolenia Saperów, dzieciństwo i okres szkolny spędził w Modlinie. Od 1934 r. był członkiem 68 Męskiej Drużyny Harcerzy im. Tadeusza Kościuszki. Bystry i energiczny piastował kolejne funkcje w drużynie. W 1939 r., jako przyboczny drużyny na obozie harcerskim w Zimnym Rowie pod Pomiechówkiem, poznał braci Milewskich z Gdańska – Tadeusza i Kazimierza – z którymi później złączyły go powstańcze losy w batalionie „Zośka”.
Do wybuchu wojny w 1939 r. ukończył dwie klasy Gimnazjum Koła Rodziny Wojskowej w Modlinie. W okresie okupacji zamieszkał wraz z rodzicami w Częstochowie. Ciężka choroba ojca zmusiła go do podjęcia pracy przy rozładunku wagonów. Utrzymywał matkę i młodszego brata. Nie stracił kontaktów z Warszawą. Bracia Milewscy wprowadzili go do Szarych Szeregów Chorągwi Warszawskiej. Po śmierci ojca w maju 1943 r. podjął pracę w jednej z częstochowskich fabryk, gdzie miał możliwość dokonywania prób materiałów mogących służyć do produkcji amunicji. 29 lipca 1944 r. pozostawił matkę z bratem, wyjeżdżając do Warszawy. 1 sierpnia dołączył do batalionu “Zośka”.
W Powstaniu Warszawskim walczył na Woli jako żołnierz II plutonu „Alek” 2 kompanii „Rudy” Batalionu „Zośka”. Brał udział wraz z Tadeuszem Milewskim („Ćwikiem”) w zdobyciu obozu „Gęsiówka” 5 sierpnia. Poległ trzy dni później, 8 sierpnia 1944 r., w czasie ciężkich walk na Cmentarzu Ewangelickim.
Pochowany wraz z plutonowym Antonim Tropaczyńskim w kwaterze żołnierzy i sanitariuszek Batalionu „Zośka” na Powązkach Wojskowych w Warszawie (A20-2-28).