Wanda Sulerzyska “Wanda”, sanit., odznaczona KW
Urodzona 22 czerwca 1924 roku w Warszawie, córka Włodzimierza, absolwenta Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, magistra prawa, długoletniego urzędnika Banku Gospodarstwa Krajowego w Warszawie, i Zofii z domu Siecińskiej. Uczyła się w Publicznej Szkole Powszechnej im. 11 Listopada oraz w Prywatnej Szkole SS Niepokalanek w Warszawie. Od 1936 r. uczęszczała do Prywatnego Żeńskiego Gimnazjum i Liceum J. Popielewskiej i J. Roszkowskiej w Warszawie.
Po wybuchu wojny w 1939 r. brała aktywny udział w akcji dożywiania żołnierzy i inwalidów Wojny Obronnej w Szpitalu Ujazdowskim. W pracach Komitetu Samopomocy Społecznej poznała harcerkę „Kuźnicy” Zulę Wiśniewską, poprzez którą trafiła do Szarych Szeregów.
W 1940 r. uzyskała tzw. „małą maturę” na tajnych kompletach. Posiadając zdolności rysunkowe i zainteresowania architekturą, kontynuowała naukę w Prywatnej Szkole Budowlanej II stopnia, architekta Władysława Jastrzębskiego (Priv. Fachschule für Baugewerbe). Po jej ukończeniu w 1942 r. uzyskała tytuł technika budowlanego.
W latach 1943–1944 pracowała jako kelnerka, pomagając rodzinie. Do Batalionu „Zośka” przeniesiona z plutonu „Topolnicki” Jana Misiurewicza („Topolnicki”), wchodzącego w skład Brygady Dywersyjnej „Broda 53”, w której „Zośka” stanowiła najliczniejszą jednostkę.
W Powstaniu Warszawskim brała udział w walkach na Woli i Starym Mieście jako sanitariuszka III plutonu 1 kompanii „Maciek”. Poległa 31 sierpnia 1944 r. na ul. Bielańskiej w czasie wycofywania się oddziałów ze Starówki i próby przebicia do Śródmieścia.
Pochowana w kwaterze żołnierzy Batalionu “Zośka” na Cmentarzu Wojskowym, w mogile zbiorowej (A20-5-13).