Wspomnienia

Bolesław Górecki – Śnica
4.IX.1919 – 10.XI.2012

10 listopada 2012 r. pożegnaliśmy jednego z ostatnich żołnierzy Września 39 r., oficera Kedywu Okręgu Warszawskiego AK oraz dcę kompanii Baonu „Zośka”, w końcowej fazie walk na Przyczółku Czerniakowskim, we wrześniu 1944 r.

Urodzony w Łapach na Podlasiu, w rodzinie kolejarskiej, uzyskał w 1938 r. maturę w Liceum im. J. Piłsudskiego w Białymstoku, poczem wstąpił do Szkoły Podchorążych Saperów. W maju 39 r. zakwalifikowany do służby zawodowej, kampanię odbył w kompanii zmotoryzowanej S.P. Sap., stanowiącej tzw. I rocznik, uczestniczący w obronie Warszawy. Za aktywną działalność w walkach w wysadzaniu obiektów wojskowych i działania na tyłach wroga, rozkazem Dowódcy Armii „Warszawa” z dnia 27 września 1939 r. awansowany na stopień podporucznika i odznaczony Krzyżem Walecznych.

W 1940 r. przebywa pod Warszawą, poczem rozpoczyna studia w Wyższej Szkole Budowy Maszyn i Elektrotechniki im. Wawelberga, którą kończy w 1943 r.

Od 1942 r. działa w strukturach ZWZ, a następnie w Kedywie Okręgu Warszawskiego AK, wykorzystując swoje saperskie kwalifikacje w licznych akcjach dywersyjnych, w tym szczególnie w wysadzaniu pociągów i innych obiektów wroga.

Powstanie Warszawskie rozpoczyna zdobyciem magazynów wojskowych na Stawkach, gdzie uwalnia więźniów – Żydów, poczem włączony z oddziałem w skład batalionu „Miotła”, bierze udział w walkach na Woli ponownie Stawkach.

Od 12 sierpnia z resztkami Kedywu Kolegium A zostaje wcielony do 3-ej, a następnie do 2-ej kompanii Batalionu „Zośka” uczestniczy w przebiciu oddziału poprzez Ogród Saski do Śródmieścia, gdzie znaczącą rolę odegrał osobiście, 2-krotnie już ranny por. Śnica. Dalej – to ciężkie i dramatyczne zmagania na przyczółku Czerniakowskim, gdzie podejmuje lądujące oddziały Berlinga i ewakuacja rannych poprzez Wisłę, tuż przed zagładą przyczółka.

W końcu 1944 r. ukrywa się w okolicach Falenicy, zaś w styczniu 1945 r. osiada w Łodzi, gdzie pracując, kończy Wyższą Szkołę Handlową. W 1947 r. powraca do Warszawy, podejmując pracę w CUP u prof. Bobrowskiego, po jego likwidacji podejmując pracę w Przedsiębiorstwie Handlu Zagranicznego „Polimex”, z którym wiąże się do końca swojej pracy zawodowej. Dwukrotnie w latach 50-tych i 70-tych jest delegatem Polimexu w Pradze, a w początkach lat 80-tych w Linz w Austrii.

Mimo pełnych kwalifikacji zawodowych i znajomości języków obcych, nigdy nie powierzono mu funkcji kierowniczych, a utrzymał się w firmie tylko dzięki temu, iż szefem Polimexu był w tym czasie inż. Lewandowski, zawodowy oficer saperów z Kedywu Okręgu Warszawskiego.

Poza pracą zawodową działał w środowisku kombatanckim, będącym I Przewodniczącym Środowiska „Zośki”, inicjatorem wielu poczynań, upamiętnienia walk oddziału, w tym tablic pamiątkowych, wydawnictw historycznych, spotkań z młodzieżą itp.

Wielokrotnie odznaczony – za wybitne czyny wojenne 3 września 1944 r. Orderem Virtuti Militari, 2-krotnie Krzyżem Walecznych oraz licznymi odznaczeniami cywilnymi, jak Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, Srebrny Krzyż Zasługi i wieloma odznaczeniami pamiątkowymi.

Za szczególne zasługi w walkach i dowodzenie podczas wojny, awansowany na kolejne stopnie oficerskie, w dniu 15 sierpnia 2011 r. uzyskał stopień pułkownika saperów w stanie spoczynku.

Pochowany w grobie rodzinnym na Nowym Cmentarzu Służewieckim przy ul. Wałbrzyskiej.

Cześć Jego Pamięci !

- Środowisko b. Żołnierzy Batalionu „Zośka”

- Społeczny Komitet Opieki nad Grobami Poległych Żołnierzy Batalionu „Zośka”